Το Σύνταγμα της Ελλάδος: Άρθρο 13 Θρησκευτική Ελευθερία

1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
2. Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά µε τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. Η άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. Ο προσηλυτισμός απαγορεύεται.
3. Οι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.
4. Κανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.
5. Κανένας όρκος δεν επιβάλλεται χωρίς νόμο, που ορίζει και τον τύπο του.

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ Το Πορτραίτο της Πίστης στην Ελλάδα

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα µε πλούσια Ιστορία. Έχει μικρό πληθυσμό (δέκα εκατομμύρια), και μεγάλα σύνορα σε στεριά και θάλασσα. Η ανθρωπογεωγραφία της αποτελείται κυρίως από Έλληνες αλλά και από ένα ποσοστό μεταναστών και προσφύγων. Στην Ελλάδα αν και επικρατεί θρησκευτική ομοιογένεια (οι Έλληνες στο θρήσκευμα δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, σε ένα ποσοστό 90%), στο περιθώριο υπάρχει μια πολυφωνία θρησκευτικών κοινοτήτων µε βάση τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες –Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός, Ισλάμ, στοιχείο που περιέχει εθνογραφικό και ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κατοικούν στην ίδια χώρα και τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, άλλοτε αγνοώντας ο ένας τον άλλο και άλλοτε συνυπάρχοντας. Συνδετικός κρίκος όλων τους είναι η Πίστη. Σε κάθε θρησκεία, υπάρχει μια θεμελιώδης, επαναλαμβανόμενη πολυεπίπεδη θεματική: η δύναμη της Πίστης να θεραπεύει, να εξαγνίζει το τραύμα, να τιμάει τους νεκρούς, να εκφράζει το μυστήριο και την ομορφιά της ζωής. Ανά τους αιώνες οι θρησκείες αντικατόπτριζαν η µία την άλλη. Δανείζονταν χειρονομίες, ύμνους, έθιμα μέχρι και αγίους μεταξύ τους. Οι θρησκείες ήταν και είναι πάντα πολλές, και διαχώριζαν τους ανθρώπους. Η Πίστη όμως είναι μία. Το ίδιο και η ανθρωπότητα. Ένας είναι και ο Θεός, και µία είναι και η αγάπη. Ωστόσο, για πιστέψει κάποιος πραγματικά η διαδρομή δεν είναι απλά διανοητική· είναι ακόμη πιο εσωτερική και περνάει μέσα από την καρδία. Γιατί για να αγαπήσεις ουσιαστικά τον Θεό και τον εαυτό σου, πρέπει απαραίτητα να αγαπήσεις τον διπλανό σου –ακόμη και τον εχθρό σου. Η παρούσα φωτογραφική εργασία επικεντρώνεται κυρίως στην οικουμενικότητα της Πίστης µέσω της αγάπης για τον πλησίον και στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Περιλαμβάνει ως επί τω πλείστον πορτραίτα, τοπία και λεπτομέρειες λατρευτικών αντικειμένων. Τα πορτραίτα αποτελούν τον συνδετικό ιστό της εργασίας και πραγματοποιούνται σε τόπους λατρείας στην Ελλάδα, σε οικείους εσωτερικούς χώρους, αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον των πόλεων. Ο Έλληνας, ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας, συνδέονται μεταξύ τους µέσω της Πίστης, καθώς φωτίζεται, φωτογραφίζεται και συντίθεται το άυλο της Πίστης, όπου ο άνθρωπος, ο τόπος και η αγάπη «έσονται εις σάρκα µίαν».