H φωτογραφική εικόνα είναι μια παγωμένη στιγμή χρόνου. Οι φωτογραφικές λήψεις των τροφίμων του γηροκομείου, ως σύνολο, μιλούν για έναν χρόνο διεσταλμένο έως και σταματημένο.

Οι τελετουργίες προσωπικής φροντίδας αποτελούν ίσως τα μόνα σημάδια του χρόνου που εξακολουθεί να κυλά μέσα στο γηροκομείο. Αντίθετα, ο χώρος συστέλλεται εξαιτίας της καθήλωσης. Τα χρηστικά αντικείμενα πλέον είναι ελάχιστα. Μια κούκλα, μια ζωγραφιά, μια χτένα, αποκτούν τη βαρύτητα ολόκληρου του υλικού κόσμου.

Δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη της φθοράς. Το γήρας αποτελεί το φωτογραφικό όχημα της ανησυχίας μου. Οι τρόφιμοι, στο κατώφλι του θανάτου, θέλουν να παίξουν, να επανασυστηθούν, να αρέσουν. Φλερτάρουν, καλλωπίζονται. Εξίσου δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη ότι γινόμαστε πάλι παιδιά.

«Είδα» το συγκεκριμένο project ως μελέτη του χρόνου. Οι φωτογραφίες μου με οδήγησαν να δω το όριο ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Οδηγήθηκα έτσι να ερευνήσω τις ανθρώπινες θεωρίες για τον χρόνο, ως πέρασμα. Για το αν ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση, αν αποτελεί άλλη διάσταση, για το αν κάθε στιγμή στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι εξίσου «πραγματική», αν ο χρόνος είναι αιώνιος ή υπάρχει μόνο το παρόν και η στιγμιαία αντίληψή μας.

Μου φάνηκε πως ο θίασος του γηροκομείου υπαρξιακά βρίσκεται μέσα σε μια χρονική σκουληκότρυπα. Αυτό που νομίζουμε θάνατος είναι ίσως μια χρονική διαστρέβλωση. Γι αυτό τα μέλη του συγκεκριμένου θιάσου καλλωπίζονται, γι’ αυτό παίζουν, δείχνουν να γνωρίζουν κάτι περισσότερο από εμάς, έχουν μετουσιωθεί σε επόμενο εαυτό τους και έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά φθοράς μεν, αλλά κατά παράξενο τρόπο και αφθαρσίας, με όρους αιωνιότητας. Η εκδοχή τους αυτή ανήκει και σε έναν άλλο χρόνο, είναι αλλόκοσμη. Το ρήγμα του χρόνου, πέρα από κάθε διαχωρισμό ταξικό, ιδεολογικό, επαγγελματικό, ιδιοσυγκρασιακό, είναι η κοινή μας μοίρα. Η μετανεωτερική μας συλλογικότητα, που κατευθύνεται ιλιγγιωδώς τεχνολογικά και ιδεολογικά προς την αθανασία, και συμπεριφέρεται κάποιες φορές ως να την έχει ήδη κατακτήσει.

Εισάγοντας τον εαυτό μου ως παρατηρητή μέσα σε μια κοινότητα μικρή ή μεγάλη διαχωρισμένη με σαφή όρια από την υπόλοιπη κοινωνία. Τα υποκείμενα της κοινότητας ζουν στις παρυφές της κοινωνίας είτε αναγκαστικά είτε από επιλογή είτε από ψευδοεπιλογή. Αποκτούν έτσι χαρακτηριστικά εγκλεισμού και λειτουργούν ως καφκικοί θίασοι απέναντι στους αμετάκλητους όρους ενός συστήματος άλλοτε οξύμωρου, άλλοτε αλλόκοτου, άλλοτε σκοτεινού. Εγείροντας ερωτήματα με τα οποία αποφεύγουμε να έρθουμε αντιμέτωποι, όπως για παράδειγμα, πώς ως κοινωνία έχουμε αποδεχτεί να αντιμετωπίζουμε τα άτομα της τρίτης ηλικίας, βρισκόμαστε σε αρμονία με τη μέχρι τώρα παράδοσή μας, τι σημαίνει αυτό για τον πολιτισμό μας;